En daar ben ik weer een keer, zoals je aan de datum van de vorige blog naar deze toe kan zien en de foto's die ik al bij dit artikel had geplaatst is het een tijd geleden dat ik van me af geschreven heb. En als je dan een tijdje weg bent dan is de stap deste groter om weer te starter maar ik ben er weer.
Waarom ik weg was?
Ik overzag het allemaal even niet, ik werd geleefd door de weken, maanden vliegen voorbij en het is druk, een baan van 24 uur, 2 kindjes die beide best wel wat aandacht vragen, mijn huishouden, vrienden en familie. Ik ben na een werkdag uitgeblust, na 2 dagen thuis toe aan een werkdag en de 24 uur in een dag lijken tegenwoordig wel gedeeld door 4. Ik kan de hele dag druk zijn en uiteindelijke niks gedaan hebben voor me gevoel.
Vandaar ook deze blog, over mijn dagplanning met twee jonge kindjes. Een dagstructuur, die sinds maanden helemaal weg is hier en weetje, ik laat het maar gewoon gaan in accepteer heb.
Voor ik de titel mama kreeg
Als ik kijk naar mezelf als persoon voor ik mama werd dan kan ik zeggen: perfectionistisch, georganiseerd, een 'lena-lijstje' .. hele reizen plande ik op 'vroegahh' op voorhand, mijn huishouden liep goed, de koelkast lag altijd vol en de balans tussen privé en werk was prima, al was ik ook gewoon echt gek op werken en was ik regelmatig nog wel eens 's avonds bezig met een planning voor een onderwijsinstelling of met de verloning van uren maar ook omdat ik dat fijn vond. Ik had tijd voor hobby's, sportte af en toe, had mijn sociale leven op orde, bezocht mijn oma en opa regelmatig. En toen kwam baby nummer 2 en veranderen alles echt alles.
Jeppe als eerste kindje
Bij de komst van Jeppe veranderde er natuurlijk ook wel het een en ander maar hij ging heel gemakkelijk mee in ons schema en was het eerste jaar een gemakkelijk kind. We namen hem overal mee naartoe en hij paste zich gemakkelijk aan, aan ons schema. Hij sliep overal, in de auto in de wagen in een bedje bij iemand anders, haalde we hem eruit na een avondje dan sliep hij thuis direct weer verder. Zo kon ik mijn oude schema redelijk aanhouden, een kopje koffie 's avonds even bij oma op de koffie, niks was te gek. Zelfs toen ik ging werken liep alles vlot, ik werkte 3 om 4 dagen (ene week 3 andere week 4) in Utrecht dus best een stukje rijden, Jeppe had in de weken van 4 dagen, 4 verschillende adresjes en ook toen ik thuis moest werken ging dit gemakkelijk met hem erbij.
Jeppe een half jaar
Na een half jaar bleek ik natuurlijk opnieuw zwanger, spannend een tweede kindje op komst en best snel achter Jeppe aan. Maar ik ging er eigenlijk snel vanuit dat het wel weer zou loslopen en dat we een tweede Jeppe zouden krijgen, dat ik gewoon dezelfde uren kon blijven werken en gewoon overal nog naartoe zou kunnen.
Dit bleek toch iets anders, twee kindjes is echt een hele andere flow. Denk alleen al aan het inpakken van twee kindjes met alle spullen. Een grote wagen, met wagenbak en zitgedeelte (ik heb er zelfs een grotere auto voor aangeschaft). Maar ook de rugzak, met alle luiers, het eten, reservekleertjes, speentjes, doeken, dekentjes, mutsen, sjaals. Voordat je weg bent ben je zo een half uur verder, als er niet een van de twee een volle luier heeft of zichzelf heeft onder gespuugd. En dan... de slaapjes, Jeppe sliep gelukkig nog twee keer op een dag, maar Fien heeft de eerste 8 maanden volgens mij zo goed als niet geslapen. Overdags 5 minuten naps en 's nachts schreeuwen en bleren of 25x om haar speentje vragen. Dit ging een half jaar redelijk en was vol te houden maar toen ging het lichtje uit. Ik kon gewoon niet meer, ik trok 28 uur werken en twee best pittige kinderen niet meer. Ik heb het nog een aantal maanden volgehouden, maar ik was zo op en niet meer de persoon die ik wilde zijn. En zo heb ik van de een op de andere dag besloten dat het anders moest toen Fien bijna een jaar werd, ik wilde 24 uur gaan werken. Gewoon een break in de week van 2 dagen. Rust voor mezelf en rust voor de kinderen en in de maand dat Fien 1 werd (maart 2023) was het zover. Een nieuwe baan, een nieuwe start, 24 uur.. en oooh wat heb ik daar géén spijt van.
Mijn vrije dagen
We zitten nu in juni en ik heb de afgelopen periode vanaf maart best wel nodig gehad om weer op adem te komen en voel me nu pas weer een stuk rustiger, het was namelijk aan de ene kant afkicken van het werk en mezelf de rust gunnen van 2 dagen vrij midden in de week. In het begin voelde het als een soort mini weekend, nu is het alweer zo in mijn systeem gekomen. En dan die vrije dagen.. in het begin verplichtte ik mezelf om wel 100 dingen te doen, alles moest schoon, opgeruimd, gehaald worden, lijstje moesten afgewerkt worden maar ook dat lukt gewoon niet met twee kids. Momenteel slaapt Fien wel 2 x op een dag en Jeppe 1x maar ze wisselen mekaar af. Dus ik ben best wel aan het huis gekluisterd. En eerlijk als ze beide een keer slapen, doe ik zelf ook graag me ogen even dicht of lig ik even rustig op de bank. Want mennnn.. ze zijn druk en vragen veel aandacht. Heel leuk maar ook vermoeiend. In het begin werd ik kwaad als Jeroen zei wat ga je morgen doen of wat heb je gedaan en ik de hele dag mega druk was geweest maar niet concreet kon opnoemen wat ik nu gedaan had. Ik ben nu in een modus dat ik het los laat... als wij de hele dag in de pyjama willen lopen prima maar soms loopt het ook vlot (ik ben volgens mij structureel om 6.00 uur 's morgens wakker dus de dag is gelukkig wel langer) en zitten we op tijd in de auto voor een kop koffie of om even ergens wat op te halen. Ik neem het momenteel echt hoe het komt en voel me niet meer schuldig. Als mijn kids maar gelukkig en ik mezelf kan zijn en wat vandaag niet lukt... proberen we morgen wel weer.
Zoo, dat is eruit en ik had nooit gedacht dat, dat ooit uit de mond zou komen van mevrouwtje structo (lees; ik dus) en ik weetje stiekem ben er nog trots op ook!
Ik ben er weer, na een stilte.. voelt het weer lekker om te vertellen en schrijven. Ik had even nodig.. maar ik ben weer terug.
Fijn weekend allemaal!
Reactie plaatsen
Reacties