Daar was hij dan 'eindelijk' je laatste dag op de kinderopvang. Op naar de basisschool, eerst nog even drie weken met vakantie en afsluiten bij de peuteropvang maar dan is het dan echt zover. Je bent er zoooooo hard aan toe, je verveeld je en je vriendje zijn al richting de grote school. Wel wilde we natuurlijk een mooie laatste dag op de kinderopvang en dus werd er wat leuks gemaakt voor de juffen en kregen alle kindjes een cadeautje (een ijskoekje gevuld met popcorn, ingepakt en met een stikker en paraplu : op de stikker stond vermeld Aju paraplu... ik ga naar de basisschool. Daarnaast kreeg ieder kindje een leuk leesboekje met verschillende thema's! 

Een week geleden was het dan zover, we gingen op pad voor ons vriendje hij moet namelijk aan de bril. Hoe we daar achter kwamen, ik neem je graag mee in het verhaal. 

Van de week is onze Fien voor het eerst naar de tandarts geweest, best wel spannend want ik (moeders) heb best wel een grote angst voor de tandarts. Daarom hebben we besloten dat we de kindjes dit niet mee willen geven en dat het dus beter is dat Jeroen met de kindjes naar de tandarts gaat. 

Kijk even wat een lekker ventje hier staat, eentje die héél graag naar de basisschool wil gaan. Enige tijd geleden deelde ik de uitslag van zijn onderzoeken. Maar hoe gaat het nu met ons? Die vraag krijgen we geregeld en ik kan eigenlijk wel zeggen: het gaat een stuk beter.

Anderhalve maand geleden bracht ik Jeppe bij Emmy, voor een 2 uur durend onderzoek om te kijken wat ze bij hem konden vinden. Waarom is hij soms zo boos, onrustig en onhandelbaar. Twee uur lang ging Emmy de pedagogisch medewerker met hem aan de slag, ik was in de buurt samen met Fien, liep met mijn telefoon paraat om hem op te halen maar hij hield zich goed en liet twee uur lang met tijd en wijlen het achterste van zijn tong zien. In speelvorm werden er allerlei testen afgenomen en werd hij geobserveerd. Ik haalde hem op, hij rende er alweer vandoor, weer opzoek naar avontuur namelijk de lift en sleurde zijn zusje mee. Het gesprek met Emmy was daarom kort, de steekwoorden die ik eruit kon halen waren: ik begrijp je frustratie, druktemaker, hij is héél ver en slim mannetje. We sloten ons gesprek af en Emmy zou me nog bellen voor een vervolgafspraak. 

Emmy, onze hulp. Degene die ons op weg helpt. Ja, we hebben haar inzet voor hulp,  ze is een pedagogisch medewerker. Waarom? Omdat Jeppe af te toe (best vaak) heftig is dan heb ik het niet over een dagje of een paar uur. Dit lieve jongetje staat AAN, vanaf 's morgens tot 's avonds laat en heeft energie.. ik weet niet eens waar ik het mee moet vergelijken. Hij is onbezonnen, ziet geen gevaar, heeft een zeer creatief brein en neemt niet snel genoegen met nee. Hem tegenspreken? Dan wordt hij boos, krijgt een driftbui of is heel erg verdrietig of zijn zusje moet het ontgelden (over de spullen die hij sloopt nog niet eens gesproken).  Het lijkt met tijd en wijlen of we niet bij hem binnen komen, terwijl hij slim zat is om ons te  begrijpen (heel goed zelfs). 

Maart, als ik aan Maart denk dan denk ik aan mijn lieve oma. Haar geboortemaand en de maand dat ze er een naamsgenootje bij kreeg. Mijn dochtertje heeft namelijk dezelfde naam als mij oma! Vandaag een klein eerbetoon aan mijn lieve maar ook pittige oma. 

Het is wel weer een keer tijd voor een update over onze twee (b)engeltjes. Ik deelde eerder dat het best wel pittig was en hélaas kan ik nog niet aangeven dat dit echt anders is geworden.

Zoals in mijn eerder blog beschreven zitten wij midden in het proces: basisschool zoeken.

Momenteel zitten we vol in het kiezen van een passende basisschool en jeetje wat vind ik dit een dingetje. Je zou zeggen, hoezo? Er zit één school in het dorp, dan is de keuze toch zo gemaakt? Ja... dat lijkt zo. Maar in onze regio is VSO, BSO en alle vormen van opvang een grote ramp en ik wil toch wel heel erg gaan 24 uur blijven werken (en dan niet over 5 dagen verspreid, me werk ziek me aankomen). 

Het proces van zindelijkheidstraining is best wel een mijlpaal in de ontwikkeling van een kindje en kan zowel opwindend als uitdagend zijn voor zowel ouders als het kleintje zelf. Met de juiste aanpak en geduld kan deze overgang best wel soepeler verlopen maar je hoort ook vaak genoeg de horrorverhalen en wanneer ze richting de 4 gaan en het lukt niet .. wordt het toch wel een beetje spannend want met 4 moeten ze naar school en dus zindelijk zijn. 

Het moederschap is een hectrische en avontuurlijke reis vol onverwachte wendingen. Op voorhand kan je, jezelf geen voorstelling maken van waar je allemaal tegenaan gaat lopen. In sommige gevallen denk ik dat dit echt het mooie is aan deze 'rol' maar het kan ook wat beanstigd zijn want je wordt zo terug geworpen op je eigen gevoel. Want laten we eerlijk zijn we doen het allemaal op onze eigen manier en we hebben allemaal hele verschillende meningen over wat goed en fout voelt.