Zwangerschapsoverblijfsel - Marisken/Skintags

Gepubliceerd op 3 december 2024 om 14:06

Zwangerschap: Bedankt hé!

Ik heb eerlijk gezegd wel even getwijfeld of ik dit verhaal wilde delen maar besloot toen ja ik wil een tegengeluid geven. Waarom zou ik me hierom schamen, het is een belangrijk onderwerp en als je nu op google zoek krijg je alleen maar horrorverhalen te zien, ik wil mijn eerlijke ervaring delen! 

Eerste keer zwanger, enorme aambei 

Jeppe is nu vier jaar, oftewel zo'n 5 jaar gelden werd ik voor het eerst zwanger en dan is alles nieuw, je leer ontzettend snel bij en eerlijk is eerlijk sommige dingen vertellen ze er echt niet van te voren bij. Je komt erachter dat er allerlei kwaaltjes kunnen optreden waar je nooit over nagedacht had, van pijn in de pols, hielspoor tot aan bloeden tandvlees. Vervelend maar allemaal te doen! Maar dan... na de bevalling kom je er er achter dat je ook daar weer van alles kunt overhouden. Die hechtingen, jeetje dat was even heftig maar waar bijna niemand het over durft te hebben: aambeien. Terwijl, als je er wel over durft te spreken krijg je te horen dat veel meer mensen hier last van hadden en zo ook ik! Een enorme aambei had ik na Jeppe, ik begon direct met creme en zelf tabletten maar het slonk de eerste dag niet. Toen mijn tweede kraamhulp mijn controles deed vond ze het na enkele dagen nog wel echt enorm opgezwollen daar beneden (voor en achterzijde). Zitten was een ramp (gelukkig maar een paar dagen) maar zakjes met appelstroop uit de vriezer deze wonderen (echt een mega tip want dit bevriest niet). 

De tweede kraamhulp heeft voor mijn aambeien zelfs ijs gekruncht en in een gaasje gedaan wat ik tussen mijn billen kon leggen. Dit gaf  echt enorme verplicht en langzaam trok het allemaal netjes weg. Echter bleef er een soort flapje achter. Dit flapje kon ik naar binnen duwen maar kwam telkens weer naar buiten. Het leek een soort litteken (overblijfsel) van de aambei die ik had gehad. En dan heb ik het echt over een klein flapje, dus nee er hingen geen grote vellen aan. Ik heb werkelijk van alles geprobeerd en alle soorten crème besteld en medicatie geprobeerd maar het flapje bleef. 

Wat is een Marisk/skintag

Na 4 jaar en nog een zwangerschap (waar ik geen last had van Aambeien) besloot ik dat ik het weg wilde hebben. Het is meer werk om goed schoon te maken (het bleef vies voelen, soms jeuken) en eerlijk is eerlijk ik vind het gewoon niet mooi, niet prettig en ik heb er last van (ik schaam me ervoor tijdens de sex, ik probeerde zo te zitten dan wel liggen dat je het niet zag). Dit zit natuurlijk voornamelijk in mijn hoofd maar ik besloot de dokter te bezoeken. Afgelopen zomer moest ik daarom eerst naar de dokter en na een korte blik werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar werd nogmaals een onderzoek gedaan (ook inwendig, valt echt mee) en kreeg ik te horen dat dit een marisk oftewel skintag is en dat deze enkel weggehaald kan worden met een operatie. 

Een operatie? 

Toen ik dit hoorde schrok ik enorm, een operatie dat heb ik nog nooit gehad. Onder narcose? Een infuus, de paniek sloeg toe. Twee weken kreeg ik om te beslissen wat ik wilde. Na twee weken was de paniek nog niet weg, ik besloot het even te laten en gaf aan dit voor nu niet te willen. Maar het bleef me achtervolgen, de chirurg gaf aan, als men eenmaal hier komt dan gaat men vaak toch wel voor een operatie want de stap hier naartoe is de grootste. Maar een narcose? En op internet las ik de meest verschrikkelijke verhalen. Het zou zo ontzettend pijn doen, de nasleep is heel heftig, je moet na de behandeling ook naar de wc.. ik viel van het ene in het andere heftige verhaal. Zelfs de informatiebrochures van verschillende ziekenhuizen gaven telkens een ander beeld, 2 weken herstellen, 5 tot 7 werken.. Wel hechten, niet hechten. In het ziekenhuis in Tiel gaven ze al aan dat ze geen hechtingen meer plaatste i.v.m. infectiegevaar. De wond zou open blijven en vanzelf moeten genezen. Ik kon een ruggenprik krijgen, een klein roesje of een volledige narcose.. ook iets om over na te denken. Want als mega angsthaas voor prikken zie ik enorm op tegen een infuus. De eerste weken bleef het antwoord: nee ik ga dit niet doen, ik vind het te heftig... maar langzaam sloeg de twijfel toe, moest ik niet gewoon doorzetten en dit doen? En ineens ging de knop om, belde ik naar het ziekenhuis of mijn verwijzing nog geldig was en of ik op de wachtrij gezet kon worden. Ongeveer 6 tot 8 weken werd er gezegd (dat klonk lekker ver weg) dit kwam op ergens eind november/begin december. Niet handig met de sinterklaas maargoed wanneer komt het wel uit? 

Datum bekend en algehele narcose. 

 

Ik werd door het ziekenhuis na ongeveer 6 weken uitgenodigd voor een gesprek met de anesthesist (die over de narcose gaat) zij legde de mogelijkheden uit en ik besloot voor een volledige narcose te gaan, ik wilde er echt niks van meekrijgen. Toen ik goedgekeurd was werd ik opgeroepen, 29 november zou het zover zijn, uiteindelijk door een foutje werd het een dag vervroegd. Ik heb denk ik zo'n 3 nachten niet geslapen en voor ik in het ziekenhuis aankwam had ik al twee keer gehuild want overigens gewoon doorging in het ziekenhuis. 

De opnamedag en operatie 

De dag voordat ik geopereerd werd moest ik om 13.30 uur bellen, ik kreeg te horen wie mij ging opereren en hoelaat ik er moest zijn. 11.00 uur moest ik me melden op donderdag! Ik regelde oppas en Jeroen vroeg die dag vrij. Toen de kindjes weggebracht waren op naar het ziekenhuis, daar stroomde de tranen over mijn wangen tot ik een pilletje kreeg om rustig te worden. Ik moest een broekje aandoen en verder enkel een short van het ziekenhuis, al mijn sieraden moesten af en mijn sokken mochten aanblijven. De pil maakte me inderdaad iets rustiger maar ik bleef nerveus, toen ik naar de kamer voor de operatiekamer kwam voor het infuus (nadat ik afscheid nam van Jeroen) stroomde de tranen gewoon weer over mijn wangen. De dames daar waren enorm lief voor me en het infuus werd ineen keer goed gezet en zoals verwacht viel het allemaal reuze mee. Er gleed gelijk iets van me af, daar waar ik zo enorm tegenop keek zat erop! Ik hield mijn arm zo stil dat de zusters aangaven je kan gewoon je arm bewegen de naald is eruit hé, er zit nu een buisje in. Ik was er werkelijk van overtuigd dat de naald erin zat en dat als ik mijn hand boog deze er aan de onderkant van mijn hand uit zou komen (wat een grappenmaker ben ik toch). Vervolgens kwam de chirurg langs om te vragen of ik nog wat wilde weten. Maar meer dan : 'maak er iets moois van' kwam er niet uit. Vervolgens werd ik naar een ijskoude operatiekamer gebracht (vond het best indrukwekkend) waar allerlei mensen rondliepen. Ik werd op de behandeltafel neergelegd kreeg steunen onder mijn armen, een warmtedeken over me heen. Vervolgens werden er wat vloeistoffen in mijn infuus gespoten (wat ik eigenlijk nog meer pijn vond doen dan het zetten) en een kapje over mijn mond.. en langzaam sukkelde ik in en was ik weg. Enige tijd later werd ik al rijden wakker en naar de uitslaapkamer gereden, ik begreep dat er wat moeite was om me wakker te krijgen dus daar had ik iets voor gekregen waardoor ik echt ineens keer weer aan stond en mijn ADHA inkickte! Ik wilde direct iedereen bedanken dat het erop zat en  was zoooo blij! Ik kreeg een ijsje en werd een aantal keer nagekeken. Na een korte periode werd ik naar de afdeling gebracht, onderweg daarheen zei de zuster me nog dat ze mijn 'kist' met bezittingen open hebben moeten  maken omdat mijn alarm non-stop af ging (handig Merel) maar op de afdeling kreeg ik dus mijn telefoon terug en kon ik iedereen informeren dat ik er weer was en dat het goed ging. De pijn? het trok een beetje maar om nou te zeggen pijn, nee niet echt. Ik bleek ook wat pijnmedicatie tijdens de operatie te hebben gehad waar ik op dat moment profijt van had. 

Pijn en eerste keer poepen

2 uurtjes verder met twee boterhammen in mijn buik en een kop thee mocht ik naar huis. Jeroen kwam me met de kindjes ophalen. Ik had mezelf al even aangekleed (deed netjes het gordijn in de kamer dicht en vergat dat ik naast het raam stond, dus heel het ziekenhuis en de parkeerplaats kon meegenieten van mijn borsten, haha)! Met een rollator mocht ik naar beneden naar de auto. Onderweg namen we nog wat medicatie mee vanuit de apotheek ik kreeg Naproxen voorgeschreven en vezelzakjes om de ontlasting zacht te houden en we konden op naar huis. Buiten het feit dat het allemaal wat gevoelig was en trok voelde ik me oprecht best wel goed 

Ik durfde de eerste dagen niet te kijken en begon direct thuis met de vezelzakjes. Verder had ik een spuitfles bij me als ik moest plassen en toen voor ik ging slapen nam ik mijn eerste Naproxen in. Ik had een goede nacht en eigenlijk meer last van waar het infuus had gezeten. De eerste drie dagen heb ik geregeld Naproxen en paracetemol genomen en hiermee was het goed te houden. Ik liep een beetje alsof ik een leuke avond had gehad (van achteren zeg maar) maar ondanks af en toe een flinke steek kon in het goed houden.  Maar toen na 2 dagen moest ik toch echt naar de wc voor nummer 2. Ik was hier echt enorm bang voor en had al een aantal keren gezeten maar dan verdween telkens weer de aandrang. Na 2,5 dag kwam er net een keutel uit en dacht ik jaaaaa maar er moet echt meer! Ik besloot te kijken hoe het eruit zag in de spiegel en hierdoor werd ik iets rustiger. Ik dacht dat het echt wel moest lukken om te poepen zonder teveel pijn. Uiteindelijk heb ik het staand voor elkaar gekregen omdat ik op die manier de juiste druk kon zetten zonder dat het zeer deed. En ja het deed echt wel even pijn maar was echt niet ondragelijk en vooral het nabranden deed zeer maar als ik dan op je hurken in de douche gaat staan en zacht de kraan erop zet dan gaat dit ook langzaam weer weg. Na die eerste keer was voor mij de paniek eraf en naast het branden heeft het mij bij dus echt niet zoveel pijn gedaan. 

Een wond? Dat stinkt!

Waar ik dus helemaal niet aan gedacht heb ik de geur van een wond. De eerste dagen verlies je nog wel wat bloed en ook wondvocht en jeetje wat een vieze lucht is dat! Nou heb ik sowieso al een fobie met geuren maar ik had echt het gevoel dat iedereen me kon ruiken. Er komt een hele eigenaardige geur vrij en ik voelde me daardoor vies (ondanks dat ik het echt heel netjes schoon hou). Ik las dat meer mensen hier last van hebben en dat dit echt niet erg is, maar wilde hem hier toch even benoemen! 

Tips? 

Tips zijn altijd handig maar neem vooral de dingen aan die bij jou passen, iedereen is anders en elke operatie is anders. De ene heeft een enkele marisk, de andere meerdere en sommige laten ook aambeien weghalen tegelijkertijd. Je kan van te voren niet weten wat er gaat gebeuren maar het kan dus ook echt meevallen! Ik heb absoluut geen spijt dat ik deze operatie heb gedaan (nu bijna een week geleden). Het eindresultaat kan ik niet goed zien, maar ik ga er vanuit dat het beter is dan wat het was. 

Hieronder een aantal tips die ik je mee wil geven

  • Eet geen pittige dingen enkele dagen voorafgaand aan je operatie
  • Vezelzakjes, direct mee beginnen, ik begon met 2 per dag en na 3 dagen werd dit er één per dag. Dit scheelt zo enorm
  • Probeer wanneer je bang bent om te poepen eens staand te poepen, wanneer je gaat zitten trekt dit je billen uit elkaar wat al gevoelig is, door te staan heb je zelf meer regie.
  • Kijken naar de wond kan helpen ontspannen dan weet je hoe het eruit ziet
  • Vraag om een kalmerend tabletje als je echt bang bent
  • Ik heb een kussen met een uitsparing bij mijn stuitje, deze gebruik in om af en toe op te zitten (gebruik geen zwembandje, daardoor trek je je billen juist uit elkaar).
  • Zorg voor voldoende maandverband en wijde onderbroeken en trek een lekkere losse broek aan
  • Ga niet teveel prat op alle horror verhalen op internet ik was ook enorm bang door dit alles, maar elke operatie is anders. 
  • Reken sowieso op één week thuis zitten, het is fijn om ondanks dat het best goed voelt toch de eerste week goed thuis te kunnen spoelen. 
  • Tillen en bukken voelt een beetje lastig, houdt hier rekening mee. 
  • Heel handig : Perri bottle (daarmee kan je, tussen je billen spuiten met water wanneer je naar de wc bent geweest). Zie Paarse fles op de afbeelding hieronder. 
  • Goed drinken en vezelrijk blijven eten zodat je niet verstopt komt te zitten
  • Vertrouw op je lichaam. deze past zich echt aan op de situatie. 

 

Twijfel je? Ik zeg doen.. ik heb ook heel lang gewacht maar alleen als je het echt wilt! En als ik als grote angsthaas met een hele lage pijngrens dit kan overleven dan kan jij dit ook! Wil je nog iets weten? Stuur me dan gerust een berichtje!

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.