Mijn zwangerschaps- en bevallingsverhaal - 11 oktober 2020

Laat ik eens beginnen met iets vertellen over mijn zwangerschap en bevalling, eentje voor in de boeken want ik heb een prachtige zwangerschap en bevalling gehad. 

Miskraam en zwangerschap 

In februari 2020 stond ik daar.. boven in de badkamer met een test in mijn hand. Een rood streepje, toch? Kijk ik verkeerd of beeld ik het me in? Wow nee, hij staat er echt. En direct.. Angst! Waarom? In oktober 2019 had in de eerste test met rood streepje in mijn hand, wow wat was dat leuk het was gelukt na een half jaar in spanning. Volledig onbevangen gingen wij er toen in.. het was gelukt! De verloskundige gebeld, een afspraak gemaakt en toen.. wachten, 8 weken moest ik zijn en dat duurde nog wel even. De opa's en oma's to be werden geïnformeerd evenals de zusjes en hun partners. Stiekem was ik al aan het dromen over de babykamer en of het een meisje of jongetje zou worden. 

En toen brak de datum aan dat we voor het eerst mochten komen voor een echo, bij de verloskundige die ook mij had gehaald (verloskundige van mijn moeder dus). Vol op de roze/blauwe wolk liepen we naar binnen maar al snel donderde we van die wolk af. Er was iets te zien.. maar geen hartje alleen heel langzaam leek het te bewegen. De verloskundige was eerlijk en gaf direct aan dit ziet er niet goed uit. Geschrokken keken we elkaar aan, we spraken af een week later nogmaals te kijken maar de boodschap was duidelijk 'de kans is groot dat het niet goed is'. Een lange week volgde en halverwege de week was voor mij duidelijk.. dit zit niet goed.

Mijn gedachte bleek correct, een week later was er geen leven te bekennen in het vruchtje. Dikke tranen maar direct wel het gevoel .. één dag ga ik me helemaal kapot janken en daarna is het klaar en geef ik het een plekje. De natuur heeft een keuze gemaakt om dit vruchtje, deze zwangerschap af te breken. 

Ik heb me in de bank genesteld, een seizoen van 'undercover' er doorheen gejast, een appeltaart gebakken en de medicijnen geslikt om de 'miskraam' op te wekken. En zo na enkele uren begon  ik bloed te verliezen en was mijn eerste zwangerschap officieel afgebroken. 6 weken lang heb ik bloed verloren (aan het einde nog maar minimaal) maar ik ben blij dat ik voor deze methode gekozen heb. Het was geen pretje maar het was voor mij de juiste manier om het af te sluiten. 

4 maanden later was het dus opnieuw raak en vandaar direct: 'Angst'. Ik was nog zo kort zwanger en besloot samen met Jeroen de echo niet te vroeg te plannen, met 9 weken hebben we een afspraak gepland. Na een weekje wintersport wat een goede afleiding was hadden we op 10 maart 2020 onze eerste echo. En gelukkig was hierbij direct een super mooi hartje te zien wat flink tekeer ging, het mooiste knipperlichtje wat ik ooit heb gezien. 

Blijdschap maakte wel opnieuw weer plaats voor angst want he... ik moest de eerste 3 cruciale maanden nog door. Buiten 1 keer enorm overgeven heb ik eigenlijk weinig last gehad van de eerste maanden. Mijn buik groeide rustig en bleef lange tijd bescheiden. Rond de 16 weken dacht ik schopjes te gaan voelen en dat maakte me al iets rustiger. De echte rust vond ik rond de 20 weken. De 20 weken echo in het ziekenhuis bevestigde dat alles goed was. Daarnaast zagen we vol in beeld dat ons kindje een jongetje bleek te zijn, geen twijfel mogelijk. Vanaf dat moment kon voor ons het echte genieten beginnen. 

Dezelfde dag nog verfde we de muren van de babykamer en was de naam voor ons ook al duidelijk. Vele bezoeken aan babywinkels volgende, de kringloop werd elke week doorzocht naar leuke hebbedingetje, kleding en speelgoed. Als ik dit zo schrijf krijg ik nog heimwee naar deze mooie tijd. Met zijn 2e onszelf klaarmaken op het ouderschap. Nu duurt het weer heel wat jaartjes voor we echt weer met zijn tweeën zijn. 

Buiten dat ik periodes enorm hoofdpijn heb gehad, mijn voeten tijdens de hittegolf opgezwollen waren en mijn 'lichtje' op donderdagmiddag uit ging van de vermoeidheid heb ik een heerlijke tijd gehad. En wat kon ik genieten van die dikke buik en de bewegingen die ik erin voelde. Maar zo ongeduldig als ik ben, was ik er in mijn verlof ook vrij snel klaar voor. Ik was er van overtuigd.. met 38 weken zou de kleine vent geboren worden. Waar mijn omgeving me waarschuwde dat het echt nog wel eens langer kom gaan duren bleef ik volhouden. Week 38 zou hij geboren worden. 

De bevalling

En toen kwam daar.. week 38. De week trok langzaam voorbij, er gebeurde niks. Op zaterdag struinde ik nog door het tuincentrum. Ik had wel om de zoveel uur een soort steken in mijn buik maar kon deze niet plaatsen als iets belangrijks ik zou wel weer te druk zijn geweest, achteraf waren dit gewoon voor weeën. Thuis waren ze de tuinverbouwing aan het afronden en werden de laatste tegels gelegd. Om 16.00 uur waren de straatmakers weg en na een frietje plofte ik op de bank en sprong Jeroen onder de douche. Ik lag nog geen 5 minuten toen ik een plopje hoorde, het leek wel of er een ballon knapte. Gevolgd door een straal vocht. Ik dacht eerst ik zit hier gewoon op de goede bank is mijn broek te piesen, weet je hoe duur dat ding is. Ik rolde dus snel op de grond en rook toen een enorm zoete geur. Dit was geen plas, maar mijn vliezen waren gebroken. 

Ik rende naar boven en wilde Jeroen laten ruiken, die dacht natuurlijk wat zeg jij nou weer, ruik er lekker zelf aan. En toen reflectie nummer 1. mijn mama bellen (ik ben een enorm mama's kindje) en ik schreeuwde bijna 'en nu en nu?'. Ze adviseerde me om de verloskundige te bellen en af te wachten want er was nog geen wee aan de horizon te voelen. Zo gezegd zo gedaan, de verloskundige op de hoogte gesteld, zij zou over een uurtje komen kijken. En toen .. ze zeggen wel eens 'als de weeën beginnen weet je het echt wel', nou geloof me dat klopt, geen twijfel mogelijk. 

Met rondjes lopen en op en af op de bank was alles goed op te vangen. Ze waren vrij licht en kwamen nog niet geregeld. Na enkele uren kwam de verloskundige langs en telde de tussenpozen. Dit stelt nog niks voor gaf ze me aan, ik dacht direct 'oké, dan ben ik heel benieuwd wat er nog gaat komen'. Voor de zekerheid wilde ze toch even voelen naar mijn ontsluiting. 

Boven voelde ze en het leek even of de hele oceaan naar buiten kwam stromen, ik dacht nou mijn bed kan naar de stort maar het voelde erger als het was. Ik bleek 3 centimeter te hebben, meer dan de verloskundige eigenlijk gedacht had. Ze vertrok weer en gaf ons de opdracht om de weeën te gaan tellen en bij regelmatigheid contact op te nemen. En zo ging ik van boven naar beneden, van de douche naar het bed. Ik vond de weeën toch echt wel steeds heftiger worden. Op een gegeven moment kon ik niet eens meer tellen. Ik kom alleen maar op mijn tenen dansen en half schreeuwen.

Zo ook dat ik Jeroen 'vroeg' naar een oud t-shirt om aan te trekken aangezien ik er vanuit ging dat dit nog wel even ging duren. En laat Jeroen nou net een mega oud t-shirt geven helemaal onder de verfvlekken. Je raad het al een verkleedpartij zat er niet meer in dus ik sta op alle foto's met een prachtig shirt met verfvlekken terwijl er 2 nieuwe pyjama jurken klaar lagen voor het grote moment. Maar terug naar de slaapkamer..

Op een gegeven moment hield ik het niet meer en begon over te geven van de pijn, ik had zulke hevige rug weeën en kon hier helemaal niks mee. Ik schreeuwde dat de verloskundige moest komen en deze was gelukkig snel ter plaatsen. 2 uur later controle 2. - 5 cm ontsluiting, op naar het ziekenhuis. Die autorit was me er eentje ik ging half aan de hendels aan het plafon om de weeën op te vangen. Eenmaal aangekomen : Hup een rolstoel in en naar binnen, mondkap op en naar de bevallingskamer. In de lift kreeg ik een paniek aanval en wilde ik niet meer. Waarop Jeroen zei 'nou je bent al zo ver en ik heb je ook nog wel mijn mooiste T-shirt gegeven', toen pas zag ik hoe ik er bij zat en heel eerlijk het kon me niks schelen. 

Boven gooide ik gelijk mijn slippers, ondergoed en broek uit en nam plaats op de wc in de badkamer. Met mijn knieën opgetrokken op de prullenbak kon ik de weeën het beste opvangen. Heel apart maar dit wist ik nog van de miskraam, dit werkte toen ook heel goed al was deze pijn niet te vergelijken met de miskraam. Maar het bracht me in een bepaalde trance. Mijn moeder was ondertussen ook gearriveerd, die wilde ik er ook enorm graag bij hebben en gezien de corona was dat tot het eind telkens een groot vraagteken maar daar was ze, ook haar aanwezigheid maakte me wat rustiger. 

Na een uur in het ziekenhuis kreeg ik ineens het gevoel 'ik moet poepen' en zo direct als ik ben schreeuwde ik dit ook tussen de weeën door. Dit was het moment waarop we de 3e controle deden voor de ontsluiting -  9 cm, het einde was in zicht. Ik mocht op mijn zij gaan liggen voor de laatste 1 cm en dit was de verschrikkelijkste. Ik hing aan het shirt van Jeroen en als iemand me op dat moment een ruggenprik had aangeboden hadden ze hem nog in mijn oog mogen zetten en dat is heel wat voor mij aangezien ik doodsbang ben voor prikken. Na een kwartier was het zover: persweeën, nu kon ik EIN-DE-LIJK wat doen. Ik vroeg nog aan de verloskundige hoe lang dit gemiddeld duurde. Ze gaf aan bij de eerste vaak een uur. Geen denken aan moet ik gedacht hebben want ik zetten zo'n enorme druk dat ik gelijk in het goede ritme zat. De persweeën volgende en ik volgende alle instructies van de verloskundige goed op. 

Tussendoor schijnt er nog op een rode knop gedrukt te zijn omdat de hartslag van de kleine daalde en kwam er versterking. Het enige wat ik herkende in de waas van mensen was de stem van een dame die een informatiebijeenkomst had gegeven waar ik bij aanwezig was geweest en dat gaf op een of andere manier weer een bepaalde rust. Gelukkig was het hartje snel stabiel en kon ik op de natuurlijke manier verder zonder verdere ingreep. 25 minuten na de eerste pers voelde het alsof mijn hele onderkant in brand stond en na de laatste keer persen pakte ik Jeppe vast en trok hem het laatste stukje naar buiten en legde hem op mijn borst. 

De klus was geklaard, het mooiste jongetje van de hele wereld was geboren. En ik de grootste 'dramaqueen' met een pijngrens van 0,0 had dit gewoon gedaan en zonder enige pijnstilling. De ontlading was groot en mijn hele lijf trilde van de adrelaline. Had ik dit voorgesteld? Nee! was het, het waard? JA! 

Jeroen en ik waren ineens papa en mama. 'Welkom aller aller aller liefste en mooiste Jeppe, 11 oktober 2020'

Enkele weken later deed de Linda een oproep voor foto's van een bevalling en bevallingsverhalen. Hier deed ik aan mee, klik op de button hieronder voor mijn verhaal.  *Uiteraard denk ik momenteel anders over 'nooit meer'!