8 weken zijn we nu onderweg met ons tweede kindje. Ons eerste kindje is momenteel 17 maanden. Ik hoor dus bij wat ze zeggen de moeder met '2 onder de 2'.
Heb ik me erin verkeken? Ja absoluut, dat durf ik nu wel hardop te zeggen. Het was een bewuste keuze om te proberen of we twee kindjes kort achter elkaar konden krijgen. Waarom? Ik heb een vriendin met twee kleintjes die vrij kort op elkaar zitten en ondanks dat het pittig is vind ik die twee zo leuk samen dit triggerde iets in mij. Daarnaast leek het me praktisch om in een keer door te gaan, des te sneller zouden we uit de luiers zijn en we hadden nog de kennis van de eerste dus zou het bij de tweede gemakkelijker worden. Mensen keken ons wel raar aan toen het lukte en vele lieten bleken dat het wel erg snel was maar wij hadden zoiets van : dit is onze keuze en we komen er wel doorheen, Daarin speelde ook mee dat we aan Jeppe echt een engeltje hebben gehad, wat een voorbeeldig en makkelijk kind is dat achteraf gebleken in zijn eerste jaar. Hierdoor was ons zelfvertrouwen gegroeid en zouden we dit wel 'even' gaan doen.
Zoals je al kan proeven in mijn woordkeuze durf ik nu na 8 weken te zeggen dat het allemachtig pittig is en ik me volledig verkeken heb in de overgang. 'Tropenjaren' hoor je wel eens zeggen maar het is echt.. we leven een beetje in een soort overlevingsmodus op dit moment.
Gezegend met mijn twee kids
Laat ik beginnen met dat ik ons enorm gezegd prijs dat we 2 kerngezonde kindjes op de wereld hebben mogen zetten en dat ik 2 mooie en gemakkelijke zwangerschappen heb gehad en vrij gemakkelijk zwanger ben geworden. Maar Fien is gewoon heel anders als Jeppe, ze zeggen wel eens meisjes zijn pittiger en sinds de geboorte van Fien geloof ik dit. Wat ons direct al opviel was dat het volume uit haar keeltje veel harder is dan dat van Jeppe. Alsof er bij Jeppe een demper op zat. En dit begon al in de tweede nacht na ze geboren was toen het lieve meisje zoveel honger had omdat mijn borstvoeding niet op gang kwam. Het ging door merg en been.. zo zielig. Daarnaast weten we bij Jeppe ondertussen wel enig onderscheid te maken in zijn 'huiltjes' en weten we een beetje wat hij wil, bij Fien is dit echter weer volledig nieuw. Je probeert al snelle alle trucjes die je hebt geprobeerd bij Jeppe en komt er dan achter dat je tweede kindje echt een heel ander kindje is met een hele andere handleiding dan de eerste en die van Fien is volgens mij in het chinees/mandarijns geschreven en laat ik dat niet kunnen lezen (grapje natuurlijk).
Inhaalslag 1e jaar
Het is dus opnieuw opzoek naar hoe om te gaan met je kindje, maar... er loopt nog een kleine dondersteen rond die aandacht vraagt en wat in te halen heeft na het eerste jaar waarin hij zich voorbeeldig heeft gedragen. Waar ik met Jeppe alle tijd had en rust om hem te leren kennen en ik het heerlijk vond om met hem uit te slapen en lang te keuvelen, uitgebreid te douche is daar nu veel minder tijd voor. De oudste staat namelijk ook rond 7 uur te gillen in bed dat zijn dag is begonnen, hij wil eten en drinken, een schone kont en spelen. Daarnaast is Fien een dametje wat in de nachten al behoorlijk lang doorslaapt en daarom over de dag heen om de 2 uur eten wil en dat dan ook laat weten alsof de wereld vergaat. En een kleine hint: 2 uur op een dag met twee kids is in een oogwenk voorbij.
Mama de octopus en 'de schoolrun'
Je voelt je soms een octopus, 2 voeden, met 2 de trap af, terug rennen naar boven voor de spullen en wasmand, pap, flesjes.. de hectiek is een stuk hoger dan voorheen. En Jeppe gaat dan ook nog eens naar 'schooltje (kinderopvang)' wat godszijdank gewoon doorloopt in mijn verlof en naar de oma's maar die moet daar wel komen. Na de eerste schoolrun met twee kids kreeg ik een lichtelijk paniekaanval, ik dacht ooohh help. Dit moet ik straks met twee kids doen en die moeten wel beide gewassen zijn en aangekleed en ik kan ook echt niet ongewassen in een half huispak aankomen op mijn werk. Waar ik nu ga douche en Fien was als Jeppe al op school is om 9.00 uur moeten ze over enkele weken samen om 7.30 uur op de opvang zijn zodat ik door kan rijden naar mijn werk. Ik moet er nu nog even niet aan denken dus schuif de gedachte nog maar even snel vooruit...
Huilen is in de aanbieding
En na enkele weken blijkt ook dat Fien toch wel behoorlijk ontevreden is en vééél huilt. Overdags, soms de nachten maar zo ongeveer vanaf 15.00 uur tot 22.00 a 23.00 uur non-stop. Ze kan maar moeilijk de rust vinden om te drinken dus we wisselen de eerste weken tussen 5 verschillende flessen en spenen. Alle trucs die bij Jeppe werkte werken bij haar averechts maar nieuwe trucs worden er ook niet gevonden. Ik struin heel het internet af, klaag wat op Instagram, vraag het consultatiebureau om hulp maar er veranderd weinig. Ik merk dat Jeroen steeds meer moe en geïrriteerd wordt. Die heeft normaal 20x meer geduld als mij maar begint dit ook te verliezen. Wat wil je als je thuis komt na een dag werken en gelijk een hysterisch kind in je handen gedrukt krijgt en je vriendin bijna spontaal in janken uitbarst en mega kribbig is.
Wat we probeerde : inbakenen, wipstoel, in de wagen lopen, in de auto rijden, in de draagzak, onder de afzuigkap, 5 verschillende flessen, in haar eigen bedje leggen, liedjes via youtube, laten huilen, babymassage, verschillende soorten voeding, een kruikje voor haar buik, wel 4 verschillende soorten 'medicijnen' tegen buikkrampjes, minder voeding, meer voeding, laten doorslapen, wakker maken, in een geluidloze ruimte, in een ruimte met radio, douche voor het slapen, in bad, met een doekje over het hoofd, tussen ons in, in bed op het aankleedkussen in bed, in het babynestje in ons bed, verschillende tutjes... en ga zo maar door. Ik struin heel internet af voor nieuwe tips maar het enige wat er gebeurd is dat mijn wallen groeien en ons geduld met de dag afneemt en ik onderhand spijt krijg van de keuze voor een tweede kindje zo snel achter de andere aan.
Op een gegeven moment worden ook de nachten weer onrustig en begint ze ook 's nachts veel te huilen, de wanhoop groeit en groeit.
Boefje in wording
Jeppe wordt ineens ook onrustig, hij begint het gehuil van Fien na te doen en besluit dat negatieve aandacht ook aandacht is. Dus op het moment dat ik Fien een flesje geeft staat hij bovenop de tafel te roepen, gooit hij alles uit de kast, gooit de plantenbakken leeg.. Handig dat schakelen tussen een huilende baby troosten naar de opvoedkundige mama voor mijn zoontje.
De balans
Ik vind het vooral lastig om de balans te vinden tussen de aandacht voor Fien en de aandacht voor Jeppe. Ik vind het namelijk ook echt belangrijk dat Jeppe zijn een of een aandacht krijgt maar ga ik hier bewust voor zitten of mee aan de slag dan lijkt Fien dit te ruimen en dan juist nog harder haar keel open te trekken. Gelukkig heb ik hele fijne mensen om me heen die me helpen vooral mijn ouders. Zij nemen geregeld Jeppe mee op sleeptouw zodat hij zijn 'prikkels' krijgt. Ze gaan met hem fietsen langs bouwplaatsen (vind hij helemaal fantastisch), gaan met hem naar het zwembad, de dierentuin en speeltuin. Wij doen dit natuurlijk ook graag met de kids maar dit beperkte zich vaak tot het weekend aangezien we enkel het weekend met zijn tweeën zijn (twee volwassenen). Ik loop hier ook wel eens met de wagen naar de speeltuin maar dat is best een happening met twee momenteel aangezien Jeppe in zijn driftbui fase zit en bij het minste of geringste een halve zenuwinzinking krijgt als ik hem niet snel genoeg help of begrijp.
Toen we merkte dat we toch wel een beetje het spoor bijster waren en we tegen elkaar begonnen te snauwen en amper meer van de kindjes konden genieten besloten we toch dat er iets moest veranderen. We zijn hulp gaan zoeken in de vorm van een osteopaat. Dit is nu enkele dagen geleden en Fien lijkt oprecht een stuk rustiger sinds we daar zijn geweest. We kunnen weer even ademhalen en hopen dat dit zich voortzet.
Ik heb zoveel meer respect gekregen voor mijn ouders, voor alleenstaande moeders, voor moeder waarvan de partner de hele week of langer van huis is, moeders van huilbaby's, moeders van meerdere kinderen of meerlingen, moeders die werken, moeders die hun partner zijn verloren, bewust alleenstaande moeders..
Wij weten dat we hier doorheen gaan komen, hebben steun aan elkaar ook al in het pittig. Wij trotseren samen de tropenjaren. Zou ik het over doen? Ja! maar dacht ik er te makkelijk over beantwoord ik ook met een volmondige : JA!
Zit je midden in een dip en lees je deze blog? HOU VOL. Het gaat goedkomen en probeer ook intens te genieten want voor je het weet zijn ze 1 of 2 en rennen ze door de kamer. En als Fien me dan met de meest mooie lach van de wereld aankijkt en babygeluidjes tegen me maakt of als Jeppe op me afrent na een dagje school en me knuffelt en met open mond allerlei kusjes wil geven dan weet ik weer waar ik het voor doe, ik ben zo gek op alletwee!
Reactie plaatsen
Reacties