Mijn laatste update was ik net onderweg met mijn nieuwe baan en liep eigenlijk alles wel redelijk soepel, het leek alsof er weer ademgehaald kon worden.. Maar niet snel daarna brak de volgende heftige periode aan. Dit keer was het niet de kleine meid alleen waar we onze handen al vol hebben maar ook de 'grote' man bevind zich ik een fase die ik alleen al beschrijven als : HEFTIG!
Waar staan we? Een kleine dame van bijna een half jaar en een jongeman van bijna 2.
Fien
De jonge dame slaapt momenteel nog steeds bij ons op de kamer, omdat ze gemiddeld 5 tot 12 keer per nacht haar speentje uitspuugt en het daarna vreselijk op een gillen zet waardoor ze het hele huishouden wakker schreeuwt wanneer ze in de centraalste kamer van het huis ligt (haar kamer). Verder slaapt ze geregeld niet door, wil ze soms gewoon ineens weer een nachtvoeding, is het een mega strijd geweest om haar flessen op te hoge en laat ze geregeld hele flessen staan (mag wat kosten). Zit er al verbetering of een patroon in? Nee absoluut niet. Elke dag is weer een verassing. De ene dag huilt ze weer heel veel terwijl ze de andere dag super tevreden is. Als ze maar niet hoeft te liggen want dat wil ze niet dit dametje wil graag alles meemaken en zien dus zit het liefste in een stoeltje of ligt op je arm. Ze kan ineens rollen, grijpt alles vast met haar handjes (inclusief het mooie haar van Jeppe) en laat niet meer los. Ze probeert zich af te zetten met haar voetjes en verteld de mooiste verhalen in babytaal. Kortom een drukke dame volop in ontwikkeling. Volgens het CB (consultatiebureau) zou ze tandjes krijgen, wat een flapdrollen organisatie is dat trouwens! (lees: ik zou naar een huilpoli doorverwezen worden en wekelijks gebeld worden voor overleg, nou ik moet nu nog gebeld worden na 8 weken, nooit niks gehoord en na de laatste afspraak toen ik zit aangaf 1000 maai excuses en ik zou alsnog gebeld worden, nou ik denk dat ze me nummer kwijt zijn maar mij hoeven ze in ieder geval niet meer te bellen). Ook is er na 2 weken nog geen tand te zien, dus zal dit ook wel weer een uit de lucht gegrepen verhaal zijn. Kortom? de nachtjes zijn kort met onze Fien en het huilen staat me vaker nader dan het lachen. Waarom? omdat ik ook nog een zoontje heb die de overige uren van de dag voor een uitdaging zorgt.
Jeppe
Wat een lekker ventje is het ook maar oooooh wat is hij ondeugend en agressief. Van bijten, slaan, gillen, driftbuien naar alles slopen en omgooien/weggooien wat voor handen is. Ik kende dit jongetje door en door maar de laatste tijd snap ik maar weinig van hem, ondanks dat zijn woordenschat ruimer en ruimer wordt. Hij wil niet meer naar bed ('s avonds) en is er nog niet over uit of hij 1 of 2 slaapjes nodig heeft op een dag. Verder wil hij de hele dag vermaakt worden en het liefste zo zwart als de kachel worden. Zelfs oma heeft er op vrijdag haar handen vol aan en Fien is nergens veilig met hem in de buurt. Hij krijgt zoveel aandacht, ik heb zoveel geduld maar door de korte nachtjes en zijn oneindige energie (soms in negatieve zin) wordt het me af en toe teveel. Straffen werkt niet wat hij lacht je in je gezicht uit en echt alles vliegt door de lucht. Verder is hij echt een mega slechte eter op het moment er beland meer op de grond dan in zijn mond, en die dagelijkse strijd heb ik opgegeven, we nemen het maar zoals het komt dag bij dag.
Kortom?
Ik zou denk ik wel een week kunnen slapen, ik kom 'half' bij om mijn werk en hoef niet te lijnen om af te vallen momenteel. Ondanks dat hou ik enorm veel van deze twee kleine mensjes en zou ik ze voor geen goud willen missen. Maar ik snap nu als mensen lachen als je denkt dat alleen bevallen heftig is .... Ik weet momenteel oprecht niet meer wat ontspannen is en sta 24 uur per dag aan. Soms vraag ik me af hoe het lukt om nog te functioneren, maar ik kan je vertellen het gaat gewoon door.. Je valt niet om en de dag loopt vanzelf op zijn eindje. Kortom, voor alle moeders die het even niet meer zien zitten: je bent niet alleen! Kom op je kunt het.
Reactie plaatsen
Reacties