De eeuwige onrust die ik voel, daar wil ik eens een blog over schrijven. Het niet kunnen ontspannen omdat ik altijd maar 'iets' te doen wil hebben, het niet kunnen genieten van een weekendje niks. Ik wil altijd maar de hort op en dingen meemaken! Besluit ik dan een keer om niet te gaan (denk aan een 2e dag Appelpop dit jaar, de zaterdag besloot ik NIET te gaan) dan ga ik de halve avond in mijn onrust filmpje op INSTA zitten kijken van mensen die er wel zijn en zitten bedenken wat ik allemaal wel niet mis. Tot Jeroen ineens zei.. leg die telefoon nou eens gewoon weg dan kan je ook niet zien wie en wat er gebeurd maar ben je gewoon HIER, in het hier en nu.
Ik vind het maar lastig, ik ben zo druk in mijn hoofd en ik wil zoveel meer dan er kan in 24 uur en ik wil soms de spanning en het wilde van mijn tijd zonder kindjes weer voelen. Heel handig ook dat ik allerlei verschillende vriendinnen heb. Van de wilde vrijgezellen zonder kids, tot de lekkere stabiele moeders tot het gemiddelde wat daar tussenin hangt. Ik kan me dus optrekken aan allerlei verschillende personen en bij iedere vriendin krijg ik weer een ander gevoel. Van een kopje thee op de bank en een filmpje tot een flinke billenshaken in de stad en stiekem sigaretjes roken.
Time-out
Maar ik merk de laatste tijd dat het me niet meer zo lukt, alles maar willen doen, de kindjes het huishouden, sporten, mijn relatie en af en toe de 'bloemetjes' buiten zetten. Ik heb gewoon een week nodig om weer bij te komen. Mijn lichaam geeft me ook teveel waarschuwingen, ik heb op het moment bijna wekelijks wel een migraine aanval of ik zit er tegenaan. Valt het verkeerd dan ben ik een dag van de wereld en krijg ik hem onder controle dan moet ik echt rustig aan doen om de dag door te komen. Het begint met trekken/pijn in mijn nek en zit het even tegen dan loopt het door over de linkerzijde van mijn hoofd tot ik flitsen zie en een kant van mijn hoofd enorm begint te bonken. Dan is het hééél snel medicatie nemen maar ben ik te laat dan begint het overgeven en is het einde zoek. Laatst had ik het zelfs toen een stel vriendinnen met kids en partners kwamen eten. Het eten was net klaar en ik lag boven, Jeroen kon de catering op zich nemen en ik lag ver verscholen in bed de stilte op te zoeken als ik niet boven de WC pot hing en uiteraard maakte ik het alleen maar erger door me enorm druk te maken over dat Jeroen daar beneden met een berg visite zat en ik niks kon betekenen.
Verdrietig en bang
Ik merk dat ik er verdrietig van wordt, dan ik momenteel zo mijn grenzen moet bepalen en gewoon niet meer kan wat ik allemaal wil omdat ik 'bang' begin te worden dat bepaalde dingen zoals teveel doen, alcohol, stress de migraine opwekken. Ik heb dus besloten om die agenda echt bewust wat leger te laten, al wil ik nog zo veel en te accepteren dat we soms ook gewoon een dag thuis blijven zonder spektakel, gewoon met ons gezinnetje. Om je mee te nemen in mijn hoofd, hebben we een dag niks gedaan en het eten achter onze kiezen dan begin ik al te bedenken waar we op af kunnen, van de grote speeltuin, tot een bakkie koffie bij iemand, maar soms (lees: regelmatig) heeft Jeroen daar helemaal geen zin in. Die eeuwige onrust.. soms denk ik echt dat ik iets van ADHD heb.. wat nooit geconstateerd is. Der is ook geen familielid of persoon uit mijn vriendengroep die mij een 'rustige' persoonlijkheid zal noemen eerder een wervelwind zoals ze me tijdens mijn examen uitreiken op de mavo met mijn hoofd over een kaart van Europa lieten tollen en ondanks dat we alweer heel wat jaartjes verder zijn, heb ik nog steeds die rust niet gevonden.
Verdieping
Daarnaast ga ik me verdiepen in het fenomeen migraine, is het echt de stress, zijn het mijn hormonen en zou stoppen met de pil me helpen of moet ik eens op bepaalde voeding gaan letten. Ik heb een oproepje op INSTA gedaan en heb behoorlijk wat tips, namen, ebooks en informatie doorgestuurd gekregen. Nu ik toch verplicht die onrust eens moet laten varen, heb ik meer tijd om me te verdiepen.. elk nadeel heeft zo wellicht zijn voordeel..
Fijn weekend allemaal!
Reactie plaatsen
Reacties