Bevallen, ik verwacht het nooit meer te gaan doen omdat ons gezinnetje compleet is. Terugkijkend heb ik twee zeer verschillende bevallingen gehad en niet alleen in hoe snel het ging maar ook wie erbij waren.
Mijn moeder
Ik heb altijd geroepen dat ik mijn moeder enorm graag bij de bevalling wilde hebben. Dit wist Jeroen en deze heeft dit ook altijd geaccepteerd. Als het aan mij had gelegen dan had ik ook graag mijn zusje erbij gehad, één als mentale steun maar ook om foto's te maken, zodat ik deze later terug zou kunnen kijken. Jeroen gaf me echter aan dat hij dit niet zag zitten. Tot aan mijn eerste zwangerschap riep ik ook dat mijn schoonmoeder erbij mocht zijn maar eenmaal zwanger kwam ik hier toch wel op terug.. Jeroen en mijn moeder waren genoeg. Ze hoefde echt niet bang te zijn dat ik me een week met Jeroen en de kleine zou opsluiten want ik wilde de kleine gelijk aan iedereen laten zien maar de bevalling zelf voelde ineens als iets intiems en zelfs alleen met Jeroen zou prima zijn als het zo zou lopen maar het liefste met mijn moeder en Jeroen.
De eerste bevalling
Verliep eigenlijk goed, vlot en op het moment dat we naar het ziekenhuis mochten belde Jeroen mijn moeder en deze is vanaf aankomst tot we naar huis gingen erbij geweest. Dit voelde fijn, zij en Jeroen hielpen mij beide erdoorheen en ik had ze beide niet willen missen. Ik vond het bijzonder dat ik dit moment met hen beide kon delen. Gezien de corona was het allemaal nog best spannend, maar gelukkig konden ze er beide bij zijn. Met mondpakje wel te verstaan, maar eenmaal in de kraamkamer werd daar niet meer zo moeilijk over gedaan.
De tweede bevalling
Was opnieuw in coronatijd, ditmaal was het nog spannender maar ik riep al op voorhand dat ik op mijn kop ging staan als er niet iemand naast Jeroen (mijn moeder dus) bij mocht zijn, ik wilde perse mijn moeder er opnieuw bij hebben, corona of niet. Aangezien het vanaf het moment dat de vliezen waren geboren zo immens langzaam liep deze keer werd Jeppe opgevangen door afwisselend mijn moeder dan wel mijn schoonmoeder toen we eindelijk na enkele dagen in het ziekenhuis werden opgenomen en moesten blijven. Toen het hele circus begon (de échte weeën), heeft Jeroen snel mijn moeder gebeld zodat ze Jeppe weg kon brengen naar mijn schoonmoeder. Mijn moeder dacht nou dat duurt nog wel even en nam het niet zo nauw, die ging op haar gemakkie Jeppe wegbrengen. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis was de kleine Fien net één kwartier eerder geboren.
Jeroen heeft me er gelukkig enorm goed doorheen geholpen en omdat het zo snel ging heb ik eigenlijk enorm gefocust op de leerling verloskundige die mij onder andere begeleidde. Ze gaf mij hele duidelijke instructies en toen ik even dacht ik kan echt niet meer, ik wil niet meer... kreeg zij mij weer gefocust. Omdat het allemaal zo snel en zo heftig ging (voor mijn gevoel) en ik me na afloop ook heel erg ziek voelde kwam het feit dat mijn moeder 'te laat' was best wel binnen bij mij. Toen ze binnen stapte moest ik ook een soort van huilen van... ze is er al, je was te laat. Dit bedoelde ik niet kwaad maar meer teleurgesteld en alles wat bij elkaar kwam. We waren al zoveel dagen onderweg en toen het eindelijk eens begon ging het voor mijn gevoel juist weer allemaal veel en veel te snel. Ik was ook heel erg gefocust op mezelf en op verder niemand, niet op de kleine Fien, niet op Jeroen, niet op mijn moeder of medewerkers van het ziekenhuis. Ik wist gewoon even niet waar ik het zoeken moest omdat ik me zo slecht voelde door de naweeën en hoge bloeddruk. Ik wilde ook absoluut niet eten, ik raakte helemaal in paniek toen ze me gingen prikken voor zwangerschapsvergiftiging (al probeerde ik daar met mijn prikangst ook nog even ondanks alles onderuit te komen maar dat feest ging niet op).
De eerste keer wilde ik Jeppe ook direct aan iedereen showen, ik wilde mijn vader, zusje, schoonouders maar dit keer wilde ik niemand. Ik trok op een gegeven moment de deken over mijn hoofd en wilde dat alles uit ging, ik wilde stilte zodat ik me kon concentreren. We besloten dan ook dan we die dag niemand zouden ontvangen en mijn moeder ging ook na niet al te lange tijd naar huis omdat er géén communicatie met mij mogelijk was.
Gelukkig trok het na een paar uur bij en bleef Jeroen bij me die nacht. De volgende dag voelde ik me alweer het vrouwtje en wilde ik weer iedereen de kleine Fien showen. Dit keer waren alle eerste ontmoetingen in het ziekenhuis aangezien ik moest blijven maar dat kon de pret niet drukken.
Achteraf
Achteraf gezien ben ik blij dat ik heb gekozen voor mijn moeder en Jeroen maar verliep het ook goed toen ik alleen met Jeroen was. Wanneer we voor een 3e kindje zouden kiezen zou ik het zo weer opnieuw doen zonder mijn geboorteplan te herschrijven. Mama en Jeroen aan mijn zijde waarbij Jeroen echt niet mocht ontbreken.
Reactie plaatsen
Reacties