Voor degene die hier al wat langer lezen.. en degene die mij hierbuiten kennen is één ding duidelijk ... ik ben mega mega bang voor naalden, prikken... als ik al aan denk dan schiet mijn bloeddruk al omhoog!
En toen.. ineens bedacht ik me ik wil al zolang een tweede gaatje erbij in mijn oor en het liefste zelf een 3e en een ringetje aan de bovenkant. Wat houdt me tegen? Die verschrikkelijk, verschrikkelijke angst! Maar ik besloot het moet er nu echt eens van komen, Merel kom op je bent 33 jaar en zijn kindjes van 11 die zonder mokken gaatjes laten schieten en jij begint al te janken bij de gedachte en dus sprak ik met mezelf af... een maand je hebt een maand om het te doen.
Hoe werkt dat dan bij mij?
Stap 1. Informatie
Als ik iets heel spannend vind, dan wil ik er alles, echt alles over weten. Van hoe het werkt, tot wat als het goed gaat tot de meest dramatische versie van wat er gebeurd. Deze zoektocht naar informatie gaat bij mij van start op internet.
Stap 2. Het uitspreken aan mensen dichtbij
Om het voor mezelf tastbaar te maken ga ik het dan tegen een paar mensen uitspreken die dicht bij me staan. Zo maak ik het voor mezelf 'echter', dit voelt altijd als een stap voor mij omdat de mensen om mij heen vaak ook kritisch zijn en een sterke mening hebben al heb ik met de tijd wel geleerd dat het mijn leven is en ik zelf de regie heb.
Stap 3. Plannen, pats boem, paniek en gaan!
Helemaal vooruit stippelen wanneer hoe wat.. werkt voor mij niet. Dan kan ik me al een week lang druk maken en niet slapen omdat ik er naartoe leef. Ik kan veel beter 's morgens opstaan en denken dit is de dag.. vandaag gaat het gebeuren.
Dit laatste was dus ook het geval op een dag dat ik de kleintjes een uurtje weg zou brengen i.v.m. een lenzen controle in de stad. Ik was dus alleen en had de mogelijkheid om even bij Lucardi binnen te schieten (leuke woordkeuze) om dit lang uitgestelde project even tot een eind te brengen.
Stap 4. Het uitvoeren
Zelfs tijdens de uitvoering vind ik het dan vaak nog erg spannend, maar door dit uit te spreken neem ik alweer een beetje spanning weg. Zo ook bij de dame die mijn oorbellen ging schieten, ik heb haar eerlijk verteld dat ik enorm zenuwachtig en bang was maar dat had ze ook wel kunnen zien aan mijn houding, aangezien ik dan enorm onrustig in mijn lijf ben. Wat wel een valkuil is, is dat ik nergens meer naar kijk. Ik vind alles best als het maar achter de rug is. De dame in de Lucardi zetten juist heel netjes puntjes met pen op mijn oor om te kijken of de plekken goed waren, maar ik heb dns niet de rust om daar rustig naar te kijken, op een of andere manier interesseert het me niet. Het enige wat ik denk is... he ho lets go!
Achteraf
En dan.. als het erop zit, dan ben ik aller eerst vaak trots op mezelf (en ja dat MAG), maar daarnaast moet ik ook altijd wel eerlijk zijn en zeggen : het viel eigenlijk wel mee. Hoe clique maar echt waar. Het zit bij mij dan ook echt in mijn eigen hoofd.
Zo nu weten jullie hoe mijn gekke brein een beetje werkt, maar het belangrijkste... Ze zitten erin en.... er volgen er nog meer!
Reactie plaatsen
Reacties