'Het' consultatiebureau

Kijk dan naar deze foto, zo'n kleine Jeppe, het lijkt alweer zo lang geleden. Maar zo lang is het niet. Zo is mijn eerste ervaring met het consultatiebureau ook alweer een tijd geleden. 

In deze blog wil ik jullie meenemen in mijn ervaring met het consultatiebureau. Van de eerste keer thuis tot de eerste keer op het bureau zelf. Ik vond het best spannend want je hoort allerlei verhalen van andere over het consultatiebureau en krijgt als adviezen 'als ze wat vragen gaat alles goed, niks aanhalen'. Maar een bureau wat er is voor jou en je kindje al zo lang, zou toch moeten staan voor vertrouwen, vooral als je je eerste kindje krijgt wil je zoveel weten en leren.. 

Eerste bezoek een hielprik en gehoortest 

En zo ging ik er onbezonnen in, net al de bevalling. Eerst kwam er na enkele dagen een dame de hielprik afnemen en de gehoortest. Ik was enorm zenuwachtig voor de hielprik (meer omdat ik zelf erg bang ben voor prikken, maar ook Jeroen is geen prikken held). Jeroen was echter zo lief om Jeppe vast te houden en eigenlijk was het zo gebeurd. De oortest was een iets grotere uitdaging omdat ons ventje dat ding in zijn oor niks vond. 3x moest het over maar toen was het ineens goed en dat hoor je ook ineens, je kindje kan gaan praten. Ik snapte de vergelijking even niet maar alles hangt schijnbaar samen. Verder kleden ze het leuk aan met een diploma. En geloof me het klink heel zoetsappig maar je vind het gewoon hartstikke tof tof als je dit krijgt als kersverse mama en papa. En zo ook slingerde ik een foto van de eerste diploma van Jeppe in de verschillende familiegroepsappen, vol trots! 

Tweede bezoek 

Dit was ook thuis, er kwam iemand bij Jeppe kijken net nadat de kraamhulp weg was (paar dagen later). Dit vond ik wat spannender want op dat moment deden Jeroen en ik het al een paar dagen alleen voor het echiee. Ik was best trots dat de borstvoeding doorliep maar ook enorm nieuwsgierig naar het gewicht van Jeppe. Je gaat na de kraamweek namelijk van elke dag wegen naar ineens niet wegen. Een vriendelijke dame stapte binnen met mondkap (blijft toch jammer in zo'n situatie, een gezicht zegt mij toch veel meer). Jeppe werd nagekeken, hij werd in verschillende houdingen gelegd en toen op naar boven om te wegen. Vol trots kleden we hem uit. De trots verdween toen Jeppe op de weegschaal werd gelegd. Hij was weer onder zijn geboortegewicht .. nogmaals werd er gewogen maar het resultaat bleef. En vanaf dat moment had ik het gevoel dat alles wat ik deed verkeerd was. Er werd gevraagd naar de voeding, ik moest Jeppe aanleggen en je raad het al dat lukte niet Jeppe wilde niet drinken, vervolgens werd ook het gebruik van een tepelhoedje onder een vergrootglas gelegd. Nou omdat hij eruit drinkt en mijn tepel ook wel een keer rust kan gebruiken, DIE DOET ZEER JA! Het kwam er op neer dat we niet op de juiste weg zaten. Er zou na het weekend opnieuw iemand komen om te wegen. Verder moest er worden bijgevoed met een flesje en ik moest gaan per direct beginnen met kolfen. De eindconclusie was : het gaat zo niet goed.

Dit alles werd verteld door de lactatiekundige die in mijn ogen alles behalve bevorderen was voor het doorzetten van de borstvoeding. Resultaat ik zetten het op een janken en daar reageerde die vrouw al helemaal slecht op. Ja ik zie dat het je tegen valt.. Ja hallo jij komt ons even uit de bubbel trekken en 0,0 dingen die we goed doen. Nadat ze weg was, was ik eigenlijk al klaar met het verhaal borstvoeding, ik wilde niet meer en op de fles zou Jeppe ook wel groot worden. Toch haalde Jeroen mij over om er mee verder te gaan en een elektrische kolf aan te schaffen en nog even het volgende wegmomentje af te wachten. En dus gingen we aan de slag met de handkolf, werd er een elektrische besteld en probeerde ik weer wat vertrouwen in mezelf als moeder op te bouwen. Daarnaast ging ik direct aan de slag met een weegschaal, ik moest en zou er zelf een in huis krijgen. Jeroen kon zijn eerste werkdag in Oss een exemplaar ophalen dat gaf al heel wat meer rust. 

Tweede keer thuis

Na enkele dagen kwam er weer iemand thuis langs van het consultatiebureau, ditmaal een wat ouder maar veel rustiger ogende vrouw die direct anders op mij over kwam. We wogen Jeppe en hij bleek netjes te zijn aangekomen. Ze stelde me gerust gaf me nog wat tips en liep me al snel weer alleen (lees: alleen want Jeroen was weer aan het werk). Deze vrouw gaf het zelfvertrouwen wat ik nodig had op dat moment, ik stond weer even rechtop.  meer zelfvertrouwen, ik kon Jeppe dus wel voeden met mijn eigen lichaam. 

Eerste keer naar het consultatiebureau

Lichtelijk gespannen omdat ik niet wist wat ik moest verwachten reed in naar Geldermalsen. Ik had een overplaatsing aangevraagd naar Tiel maar i.v.m. onderbezetting was deze niet goed bevonden. Ach Geldermalsen is niet zo ver, ik probeerde positief te blijven. Aangekomen in Geldermalsen was alles natuurlijk wat killer dan normaal aangezien iedereen afstand houdt en een mondkapje draagt. Ik kreeg een eigen tafeltje toegewezen moest Jeppe uitkleden. Aller eerst bleek Jeppe precies daar natuurlijk weer gepoept te hebben en niet zo'n klein beetje ook, ik zat nog net niet tegen een doorlekkertje aan. Daarna begreep ik ineens waarom ik een dekentje mee had moeten nemen, want na het wegen moesten we even wachten. Zat ik daar met een kleine hydrofiel doek mijn kindje te beschermen tegen de kou. De volgende keer moest er echt een dekentje mee. 

Jeppe werd omgeroepen en we mochten naar binnen. Binnen werd Jeppe helemaal nagekeken en was alles goed, maar ineens zei de arts tegen mij: een gebroken sleutelbeentje. Waarop ik zei een wat? De arts vroeg me 'heeft niemand je verteld dat Jeppe een gebroken sleutelbeen heeft opgelopen voel maar'. Ik had dit nog niet eerder gehoord en helemaal niets aan Jeppe gemerkt. Maar ik voelde inderdaad een soort bobbel die de arts afdeed als een breuk op de schouder. Ik schrok want ik was bang dat ze mij hiervan zouden verdenken dat ik hem misschien wel had laten vallen ofzo. Maar de arts vertelde dat dit geregeld gebeurd bij de bevallen en dat ze het raar vond dat ik dit niet had gehoord van de verloskundige. Verder groeide Jeppe goed, werd mijn vraag over het afbouwen van de borstvoeding als ik weer ging werken weggewuifd en stond ik vrij snel weer buiten. Een beetje perplex van het verhaal van het sleutelbeen uiteraard. Ik heb vervolgens contact opgenomen met mijn verloskundige maar die gaf aan hier niets van gemerkt te hebben en het ook een beetje een gek verhaal te vinden omdat je dit echt wel merkt aan een kindje. Uiteraard ging 'mien google (ik dus)' op zoek naar artikelen over een gebroken sleutelbeen en ik kon me werkelijk in géén enkel verhaal vinden. Jeppe had niet veel gehuild, geen pijn bij het aankleden, geen voorkeursarmpje, hield zijn armpje niet op zijn lichaampje gedrukt. Heel eerlijk heb ik dit verhaal dus vrij snel naast me neergelegd en geloofde ik het niet. Daarnaast zou het indien het echt zo was vanzelf genezen dus ik kon er toch niets meer mee. Een 2e of 3e consult heb ik er nog iets over gevraagd maar daar werd niet echt op geregeerd, er was niks meer te voelen en daar hield ook het verhaal op. 

Na deze consulten had ik wat rust gevonden, kon ik meer op mezelf vertrouwen. De rol van moeder werd steeds meer eigen en nu zie ik het consultatie nog alleen als een verlengstuk. Bijvoorbeeld toen Jeppe ''verstopt' zat toen heb ik ze gebeld voor advies. Verder houden ze de groei van Jeppe in de gaten en vind ik het wel prima. Al was de start was een beetje stroef en maakte deze me enorm onzeker.  Ik snap wel dat sommige mensen ze nogal bemoeierig vinden, het leek de eerste keer hier thuis wel of de moedermaffia was gearriveerd. Mijn tip: Probeer op je eigen gevoel te vertrouwen, ik ben er van overtuigd dat je daar het meeste aan hebt.