Ga op je eigen kamer slapen!

Slapen op je eigen kamer, waar het bij de een heel gemakkelijk ging, was het bij de ander een avontuur van een half jaar wat vrij heftig eindigde. Een kindje op zijn of haar eigen kamer laten slapen.. van geen probleem tot uitdaging!

Advies? 

Op internet vind je het volgende : Het algemene advies is om je baby pas na 6 maanden op een eigen kamer te leggen. Tot die tijd wordt aangeraden om een slaapkamer te delen. Let op: leg je baby niet bij jullie in bed, maar in een eigen wiegje of co-sleeper. Zo verklein je de kans op wiegendood.

Jeppe

Wij hadden zoiets van we zien het wel, als wij er aan toe zijn en in onze beleving de kleine ook dan proberen we het gewoon. Wat wij echter wel hebben afgesproken is dat we de kleine zo min mogelijk in ons bed willen laten slapen zodat deze daar niet aan went. Dus troosten en voeden mag in ons bed maar slapen doet de kleine in het wiegje. 

Bij Jeppe was het echt onze eerste ervaring met zo'n kleintje en vond ik het erg fijn om hem ook dicht bij me te hebben. Je bent toch wat zenuwachtiger en wilt soms gewoon weten dat het goed gaat aan een ademhaling. Daarnaast ben je de eerste weken zoveel aan het voeden (en de borstvoeding kwam ook wat moeilijker op gang) waardoor het fijn was als je de kleine snel en gemakkelijk uit het wiegje kon tillen en weer terug kon leggen. 

Met Jeppe hebben we eigenlijk achteraf gezien maar een hele korte periode op onze eigen kamer geslapen. Met 6 weken werden we namelijk allemaal ziek, wat gepaard ging met enorm veel en hard hoesten, hierdoor maakte we elkaar telkens wakker. We besloten met 7 weken om Jeppe op zijn eigen kamer te leggen. Dit ging direct goed, hij sliep vaster en heeft geen kik gegevens. Toen we uiteindelijk beter waren bleef hij op zijn eigen kamer. Hij is heel af en toe een keer een nachtje terug geweest omdat hij wat onrustiger was, maar sliep dan wel in zijn eigen wiegje naast mijn bed zoals hij de eerste weken ook geslapen heeft en deze nachten waren echt op één hand te tellen. 

Fien 

En dan onze kleine terror Fien, dit liep natuurlijk weer héél anders dan we hadden gedacht. Bij Fien gaf ik geen borstvoeding dus de nachtvoedingen bestonden uit flessen en daardoor heeft Fien ook bijna niet in ons bed geslapen. Want ik of Jeroen gaf de fles zittend op bed en legde haar daarna terug. Echter sliep Jeppe al vrij snel door maar Fien alles behalve. Huilen, schreeuwen, eten willen, speentjes kwijt zijn, aandacht willen, opgetild willen worden.. achteraf gezien weten we nog steeds niet wat ze nu precies wilde alleen we zijn er enorm druk mee geweest. Van een wiegje direct naar mijn bed, ging ze naar de hoek van de kamer, naar een ledikant.. en 20 keer per nacht eruit was geen uitzondering. We hebben Fien meermaals op haar eigen kamer willen leggen maar ze pikte het gewoon niet en schreeuwde en huilde zo hard dat e het hele huis wakker maakte en zo belandde ze elke keer weer in onze kamer in het wiegje of in het ledikant. Af en toe sliep ze een nachtje door maar over het algemeen was het elke nacht wel raak. Tot we een half jaar onderweg waren en ze nog steeds zowel overdags als 's nachts zo goed als niet sliep. Uit ellende hebben we van alles geprobeerd:

• Inbakenen : hier werd ze mega onrustig van, ze wilde zich perse los wurmen en werd daardoor helemaal wild
• Een knuffel met allerlei geluiden erin: van stofzuiger geluiden tot liedjes, van alles zit erin. Dit hielp iets maar was maar minimaal. Hoe we hier op kwamen? Nou overdags sliep ze graag onder het gebrom van een afzuigkap (die maximaal aan stond). Maar 's nachts durfde ik haar daar echt niet neer te leggen veel te bang dat ze op de grond zou vallen. 
• Rondjes rijden in de auto: dat hielp, ze viel in slaap maar als ik na soms wel een uur thuis aan kwam en de motor uit deed, dan werd ze weer wakker.
• Negeren: echter bleef ze maar huilen en huilen en werd maar niet rustig en het volume ging alleen maar omhoog. 
• Een speenknuffel aan de tut en meerdere tutten in bed: om te voorkomen dat ze niet telkens haar speen kwijt was of deze zelf zou kunnen vinden. Echter huilde ze ook gewoon met een speen in haar mond. 
• Een zijligkussen zodat ze niet op haar rug hoefde te slapen: we dachten dat ze het misschien vervelend vond om op haar rug te slapen, dus legde we haar schuin in een zijligkussen, dit maakte haar rustig maar was ook niet de ultieme oplossing. 
• Wel een nachtvoeding / geen nachtvoeding: eerst gaven we Fien wel een nachtvoeding maar naar mate ze ouder werd dronk ze deze ook steeds minder goed. Het werd een middel om aandacht te trekken en dus zijn we op een gegeven moment gestopt. Dit veranderde niks aan de situatie en ze kon echt goed zonder. 
• Douche/in bad voor ze naar bed ging: om haar te laten ontspannen maar ook om haar wat meer moe te maken waardoor ze wellicht wat beter zou inslapen. Maar wij merkte hierin geen verschil. 
• Later en eerder naar bed: we hebben gewisseld met tijden, voor ons naar bed, tegelijk met ons.. niets maakte verschil. Al hadden we wel het gevoel dat wanneer we haar later naar bed legde ze er juist eerder ik de ochtend uit kwam. 

Ik zal vast nog een aantal dingen zijn vergeten maar mijn punt is dat we echt enorm veel hebben geprobeerd om Fien beter te laten slapen maar niets hielp. Na een half jaar, was ik op, aangezien Jeroen zo goed als niet wakker wordt stond ik er in de nachten vaak alleen voor en na een half jaar ging mijn lichtje uit. Ik kon gewoon niet meer.. 

We besloten Fien naar beneden te leggen, dit betekende de eerste nacht in een lege box. Ik vond het dood eng omdat ik bang was dat ze door de spijlen vast kwam te zitten of op haar buik zou draaien en niet meer kon ademen. Het liefste ging ik haar na 5 minuten alweer ophalen maar we zetten door en ze huilde, nou ik kan beter zeggen ze schreeuwde, alsof ze uit elkaar getrokken werd of vermoord. Mijn moederhart huilde mee en Jeroen en ik moesten elkaar echt tegenhouden om niet naar beneden te gaan. We kozen overigens om haar beneden neer te leggen omdat ze anders Jeppe wakker zou maken en we haar wilde laten 'uithuilen' hoe crue het ook klink maar we waren helemaal op! En dat uithuilen nam ze serieus, 55 minuten ging ze door, aan één stuk en hard.. alsof haar leven er vanaf hing. Ik had voor mezelf al besloten dat als ze het uur zou halen ik naar beneden zou lopen maar 5 minuten voor het uur hield ze ook en viel in slaap.. We konden beide weer adem halen. 

De dag erna hebben we het camping bedje opgezet midden in de kamer en zijn we weer boven begonnen in haar eigen bedje maar al snel zetten ze het op een gillen en verhuisde ze dus naar beneden. Ditmaal duurde het gelukkig maar zo'n 20 minuten en viel ze daarna in slaap. Wat een rust voor zowel het meisje als ons, want we hielden elkaar gewoon al 6 maanden wakker. We hielden dit beneden slapen een 1,5 week vol en daarna hadden we het voor elkaar dat ze boven in haar eigen bedje sliep. Natuurlijk wordt ze nog wel eens wakker maar niet meer zo enorm vaak als voorheen en ze gilt niet meer zo hard. Ons voordeel is dat Jeppe niet direct wakker wordt dus tot nu toe gaat het goed. Tegenwoordig gaat ze ook rond 7 uur 's avonds al naar bed en slaapt dan tot een uur of 7 's morgens door en soms zelfs tot 9.00 uur. 

Conclusie? Wij hebben echt ons gevoel gevolgd, waar het bij de een echt super makkelijk ging, was het bij de 2e een echte uitdaging die langer dan een half jaar duurde. Wel zijn we enorm blij dat we ze nooit gewend hebben aan slapen in ons bed. De kindjes weten echt dat ze op hun eigen kamer moeten slaan. 

En zelfs de overgang van kamer voor Jeppe toen we met Fien haar kamertje begonnen (zijn oude kamer) ging vlekkeloos en de overgang van een ledikant naar een peuterbedje ging ook zonder problemen! Mijn advies is dus echt: volg je eigen gevoel, doe wat voor jou goed voelt en te behappen is als de nachten enorm pittig zijn. Je kan het niet fout doen want jij weet het beste wat goed is voor jouw kindje!