Sollicitatie naar de functie 'papa'

Als vrouw zijnde gebeurd er van alles met je vanaf het moment dat je het streepje op de test ziet. Je wordt moeder en dit voel je aan alles, in gedachte bereid je, je voor maar ook geestelijk ben je er veel mee bezig (ik in ieder geval wel). Het ene moment denk je dit kan ik en het andere moment overvalt de twijfel, kan ik dit wel, zal ik een goede moeder zijn? Maar wat gebeurd er nu eigenlijk bij de man oftewel de partner, de vader in wording. 

Ik kan je meenemen in mijn ervaring met mijn partner. 

Beginnen om zwanger te worden

Hierin was bij ons al een verschil, ik wilde denk ik al 1,5 jaar eerder dan Jeroen een poging gaan wagen maar Jeroen zag dit niet zitten. Hij moest echt aan het idee wennen en wilde zijn 'oude/huidige' leventje niet opgeven. Dat hij vader wilde worden stond vast maar het tijdstip wilde hij niet vastzetten. Het feit dat ik graag wilde maakte hem eigenlijk niet uit. Ik merkte pas een lichte ommezwaai toen steeds meer van zijn vrienden aan ki²ds begonnen (er mee bezig waren en zwanger raakte). Er werd meer over gesproken, niet iedereen kon meer spontaan een borrel of fikkie komen stoken. We besloten dat na onze reis naar de Filipijnen (februari 2019) we in ieder geval met de pil zouden stoppen (we, ik natuurlijk). Toen dit steeds dichterbij kwam merkte ik een soort angst bij Jeroen, het kwam nu wel dichtbij en werd spannend. Ik besloot echter door te zetten en foliumzuur te gaan slikken, ik wilde graag  beginnen met 'ontpillen' en ervaren hoe mijn lichaam zou zijn als ik geen hormonen meer slikte. Jeroen was bang dat het direct raak zou zijn en in onze omgeving hoorde ik ook geregeld dat je eerst een half jaar moet ontpillen zonder een poging te doen om zwanger te raken (dus veilige sex).

Eigenwijs als ik ben trok ik mijn eigen plan, ik stopte en zou wel zien wat er zou gebeuren. En heel eerlijk op dat moment mag het direct gebeuren (mijn mening) ik geloof niet in 'we zien wel hoe het loopt'. Je zet een knop om en wilt gewoon heel graag zwanger worden. Ik moest hierbij echt oppassen dat ik niet te ver door sloeg. Apps, vruchtbare dagen.. alles hield ik bij en na 4 maanden niks begon ik al teleurgesteld te raken (heel erg er zijn mensen die veel langer bezig zijn). Jeroen kreeg door dat ik op mijn vruchtbare dagen graag van bil wilde, en daar moet je wel voor waken, het moet geen obsessie worden. Bij de 6e maand was ik enorm ziek geweest en in mijn hoofd had ik die maand al afgeschreven en net die maand werd ik zwanger. Ze zeggen wel eens 'het lukt als je het los laat' ik denk altijd lekker  makkelijk, het knopje 'loslaten' heb ik niet gevonden. Je besluit niet voor niets dat je graag een kindje wilt en gaat een poging doen. Maar uiteindelijk bleek dat in de maand dat ik het zwanger worden los liet i.v.m. een fikse oorontsteking ik zwanger raakte.

Toen ik zwanger bleek reageerde Jeroen wat koeltjes. Hij voelde niks en had er ook nog niet echt een gevoel bij. Een hele enthousiaste, blije en trotse reactie bleef uit, op dat moment vond ik dat wat minder, maar nu (achteraf) snap ik wel dat het voor hem ook gewoon spannend was. Ik wilde gelijk onze ouders informeren aan beide kanten en had mijn zusje al gebeld.. Jeroen wilde het afwachten en eerst een plekje geven. Maar ik met mijn enthousiaste en wispelturige gedrag had alweer van alles bedacht, gekocht en gepland. Jeroen ging hier in mee en had ook maar weinig keus denk ik om het anders te willen. 

Toen we de eerste echo hadden ging hij met me mee, was nieuwsgierig en schrok net als ik van het nieuws dat het mogelijk niet goed was. Een week later toen het echt niet goed was, was hij ook verdrietig. Ik denk dat het met hem ook veel deed dat ik er zo veel verdriet van had. Stiekem had hij het ook al een plekje gegeven dat hij vader werd en was hij zich er op gaan verheugen. De knop met twijfel was vanaf dat moment echt om, ook hij wilde graag een kindje aan ons gezin toevoegen. 

Toen het de tweede keer raak was, was hij wat terughoudender, ik denk vanuit angst al zal hij dit zelf niet snel toegeven. Hij wilde niemand informeren en wilde echt de eerst echo afwachten. Hij vond het net als ik spannend maar ik zag zijn ogen glinsteren toen hij op de eerste echo het hartje zag knipperen. 

Hij probeerde mijn angst de eerste 20 weken te verminderen en straalde vertrouwen uit dat het goed zat. Helaas mocht hij veel van de echo's niet mee maar keek wel vol trots mee via whatsapp bellen en wilde dat niet missen. 

Verder merkte ik weinig aan hem, hij was niet meer zorgelijk over me (misschien omdat ik ook maar gewoon door dender) nam me niet meer uit handen en vroeg maar weinig. Hij kwam niet met babynamen, wilde niet aangeven wat hij dacht, dat het werd. Hij liet alles over zich heen komen. Soms (geregeld eigenlijk) wilde ik meer van hem, meer interactie, meer interesse, maar dat kwam niet. Hij was lief maar praatte er weinig over. Ik denk omdat wij vrouwen alles voelen en echt meemaken en het in ons lichaam groeit, dat daarom sneller een band gevoelt wordt. Op het moment dat hij kon voelen dat het bewoog in de buik werd het iets meer maar nog was het een beetje een ver van zijn bed show. Pas tegen het einde (een maand voor mijn verlof) toen ik niet meer volledig kon werken (5 dagen inclusief werktijd) had hij door dat het pittiger werd en begon hij me te ontzien en gaf aan dat ik minder moest gaan werken en aan mezelf moest denken. 

Na de bevalling en geboorte 

Toen de bevalling begon heeft Jeroen me vanaf begin tot eind helemaal ondersteund. De spullen stonden binnen een mum van tijd in de auto, ik hoefde maar te roepen en hij kwam. Ondanks dat ik 9 maanden riep dat mijn moeder sowieso bij de bevalling moest zijn heb ik het uiteindelijk toch wel echt met Jeroen gedaan. Bij het opstellen van het bevallingsplan wist hij ook niet of hij de navelstreng wilde door knippen. Hij wilde hier op voorhand ook geen antwoord op geven en zou kijken op het moment suprême. Uiteindelijk stond hij mega trots dat ding door te knippen. En toen.. veranderde hij in een papa, de manier waarop hij naar Jeppe keek en de trots die hij uitstraalde maakt me nu nog emotioneel. Niet alleen Jeppe was geboren maar ook een nieuwe kersverse papa. Een papa die nu na 8 maanden wel eens tegen me zegt 'Hoe kan het dat je zoveel van zo'n mannetje kan houden'. Jeppe heeft een beste vriend voor het leven, daar ben ik van overtuigd. Ik werd gewoon opnieuw verliefd op Jeroen door hem zo bezig te zien met de kleine. Ik ben er nu achteraf van overtuigd dat bij sommige aanstaande papa's (geldt vast niet voor iedereen) het pas tastbaar wordt als de kleine echt geboren is. Dan kunnen ze het daadwerkelijk zien en waarnemen. Soms die je dus 9 maanden geduld te hebben maar daarna komt het allemaal goed.